فرارسـیدن حــلول مـاه مبـارک شعبـان و مـیلاد سه نـور تابـناک
« حضرت ابـاعبـدالله الحسـین (علیه السلام) ،
باب الحوائج حضرت ابوالفـضل (علیه السلام) و حضرت سجّـاد (علیه السلام) »
بـر ره پویان طریـق امامـت و ولایت مبــارک بـاد.
سه گل روییده اندر باغ احساس**گل سوسن گل لاله گل یاس**گل اول که ماه عالمین است**عزیز فاطمه نامش حسین است**گل دوم نگر غرق است در فضل**امید مرتضی نامش ابالفضل**گل سوم گل میعاد باشد** امام چهارمین سجاد باشد ....
قالَ حُسَیْنِ بن علىّ(علیه السلام):
إنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللهَ رَغْبَةً فَتِلْکَ عِبادَةُ التُّجارِ، وَ إنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللهَ رَهْبَةً فَتِلْکَ عِبادَةُ الْعَبْیدِ، وَ إنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللهَ شُکْراً فَتِلْکَ عِبادَةٌ الْأحْرارِ، وَ هِیَ أفْضَلُ الْعِبادَةِ.
کربلا کعبه عشق است و من اندر احرام شد در این قبله عشاق،دو تا تقصیرم
دست من خورد به آبى که نصیب تو نشد چشم من داد از آن آب روان تصویرم
باید این دیده و این دست دهم قربانى تا که تکمیل شود حج من و تقدیرم...
کرامات حضرت ابوالفضل (علیه السلام)
درد روز افزون من، با توسّل به قمر بنی هاشمعلیهالسلام شفا یافت...
حجّة الاسلام و المسلمین آقای حاج شیخ علی روحانی، از حوزة علمیة قم،کرامتی مرقومداشتهاند که میخوانید:
از جمله عنایات والطافی که این حقیر، علی روحانی، ذاکر خاندان عصمت عَلیهِ السَلام، ازباب الحوائج حضرت ابوالفضل العبّاسعلیهالسلام دیدم و شامل حالم گردید این بود که:
سالهای متمادی به درد مچ دست راست گرفتار بودم. انواع و اقسام معالجات را کردم و بهدکترهای قم، تهران، مشهد و بیمارستانهای متعدد مراجعه نمودم، ولی معالجه نشد. روز بروز دردشدیدتر میگشت .از مچ دست سرایت به ذراع و بازو کرده وحتّی دستم لاغر و زرد شده بمد، تاآنکه دست توسّل به دامان حضرت قمر بنی هاشمعلیهالسلام زدم. بنده زاده یک عدد قالیچةکوچک قابی بافت و آن را به حرم آن بزرگوار بردم و در مقبل ضریح مطهّرش، ذکر مصیبتی نیزنمودم. بحمد الله درد بکلی مرتفع گردید.
قالَ السجاد (ع):
اِتَّقُوا الْکِذْبَ الصَّغیرَ مِنْهُ وَالْکَبیرَ فى کُلِّ جِدٍّ وَهَزْلٍ. فَاِنَّ الرَّجُلَ اِذا کَذِبَ فِى الصَّغیر اِجْتَرَأ عَلَى الْکَبیر.
از دروغ، چه کوچک باشد، چه بزرگ و چه جدى باشد و چه شوخى، بپرهیزید؛ زیرا کسى که دروغ کوچک بگوید، جرأت بر گفتن دروغ بزرگ نیز پیدا خواهد کرد.(( مناقب آل أبىطالب،ج3، ص 306.))
حضرت امام حسین (علیه السلام) فرمود: همانا عدّه اى خداوند متعال را به جهت طمع و آرزوى بهشت عبادت مى کنند که آن یک معامله و تجارت خواهد بود و عدّه اى دیگر از روى ترس خداوند را عبادت و ستایش مى کنند که همانند عبادت و اطاعت نوکر از ارباب باشد و طائفه اى هم به عنوان شکر و سپاس از روى معرفت، خداوند متعال را عبادت و ستایش مى نمایند; و این نوع، عبادت آزادگان است که بهترین عبادات مى باشد.((تحف العقول: ص 177، بحارالأنوار: ج 75، ص 117، ح 5. ))